تأثیر مداخلات هیجان محور و شناختی بر کاهش استرس بیماران CABG از طریق افزایش فرکانس رزونانسHRV

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تأثیر مداخلات هیجان­محور و شناختی برافزایش فرکانس رزونانس تغییرپذیری ضربان قلب (HRV) و کاهش استرس بیماران به دنبال جراحی عروق کرونر قلب بود. روش:مطالعه حاضر از نوع کوشش‌های بالینی تصادفی (RCT) بود. تعداد 75 بیمار جراحی‌شده­ عروق کرونر قلب(CABG)از بین بیماران شرکت‌کننده در برنامۀ بازتوانی مرکز قلب تهران انتخاب شدند. این بیماران به‌صورت تصادفی در سه گروه 25 نفری مداخله­ای 1) مداخلات هیجان محور، 2) مداخلات مختلط (هیجان­محور و شناختی)، 3) گروه کنترل (مداخلات متعارف بیمارستانی) قرار گرفتند. هر سه گروه پیش از مداخلات از نظر استرس و فرکانس رزونانس با استفاده از خرده مقیاس استرس آزمون DASS-21 و دستگاه پایشHRV مورد ارزیابی قرار گرفتند.هر سه گروه به مدت 5 هفته تحت مداخلات روان‌شناختی متناسب با گروه بودند و پس از مداخلات دوباره به‌وسیله همان ابزار و مقیاس‌ها مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. یافته­ها: تحلیل کوواریانس نشان داد دو گروه مداخله­ای اصلی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری را در استرس نشان داده­اند. این کاهش هم از نظر آماری (05/0>P) و هم از نظر بالینی معنادار بود. گروه مداخله­ای مختلط در مقایسه با گروه مداخله­ای هیجان­محور کاهش معنادار بیشتری را نشان داد.نتایج حاصل از HRV بیماران نیز حاکی از این بود که گروه‌های مداخله­ای اصلی افزایش معناداری (01/0>P) در فرکانس رزونانس نشان داده­اند. نتیجه­گیری:مداخلات روان‌شناختی می­توانند موجب کاهش هیجان‌های منفی و استرس و افزایش فرکانس رزونانس HRV  حول و حوش 1/0 هرتز و متعاقباً افزایش تغییرپذیری ضربان قلب(شاخص سلامتی و بهبود)در بیماران کرونری­ شوند.